Η Γορτυνία, ως γνωστόν, είναι τόπος καταγωγής ηγετικών μορφών του Ελληνισμού. Πέραν όμως των συμπατριωτών μας που είναι διάσημοι, πολλοί ακόμα διακρίνονται σε κάθε γωνιά του πλανήτη. Με την ευκαιρία, λοιπόν, των 50 χρόνων της εφημερίδος «Γορτυνίας», ξεκινάει ένα αφιέρωμα στις προσωπικές διαδρομές τους. Στην πρώτη «διαδρομή» φιλοξενούμε το Δημήτρη Τερζή, Μηχανικό Υπολογιστών (Δίπλωμα Πολυτεχνείου, Διδακτορικό) και Πολιτικό Επιστήμονα με 3 μάστερ, ο οποίος, μετά από πολυετή καριέρα στη Βρετανία, ως Επίκουρος Καθηγητής Πανεπιστημίου και Σύμβουλος Επιχειρήσεων, εργάστηκε στο ελληνικό Δημόσιο και από το 2010 είναι Μηχανικός Λογισμικού (Principal Software Engineer) εταιρειών της Silicon Valley, στην περιοχή του San Francisco των ΗΠΑ.
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΑ ΤΣΙΟΥΜΠΡΗ: Δημήτρη, καλώς όρισες στις «Διαδρομές»! Πώς εξελίχθηκε η δική σου πορεία;
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΤΕΡΖΗΣ: Μεγάλωσα στη Λιοδώρα, με καταγωγή από τον Βλόγγο και τον Άγιο Ιωάννη. Έφυγα στα 18 για να φοιτήσω στο Τμήμα Μηχανικών Η/Υ και Πληροφορικής του Πανεπιστημίου Πατρών. Εργάστηκα και σπούδασα στην Πάτρα και μετά στο Λονδίνο. Επέστρεψα στην Ελλάδα για σχεδόν 6 χρόνια και ξαναέφυγα, αυτή τη φορά για τις ΗΠΑ, όπου μένω έως σήμερα.
- Υπάρχει κάποιο χαρακτηριστικό από τη γορτυνιακή σου καταγωγή που να έχεις βρει χρήσιμο;
Ίσως το πείσμα και την εφευρετικότητα που υποδηλώνει το «πενία τέχνας κατεργάζεται» τού Θεόκριτου. Για τον τόπο μας, όπως έλεγε και ο Διογένης, «πενία αυτοδίδακτος αρετή».
- Τι θα μπορούσε να κάνει το ελληνικό κράτος για να διατηρήσει εν ζωή τις θεωρούμενες μειονεκτικές περιοχές του, όπως η δική μας;
Να διανοίξει τις λεωφόρους επικοινωνίας, οδικές και τεχνολογικές. Οι περιοχές της Γορτυνίας που έχουν εύκολη οδική πρόσβαση, γνωρίζουν σημαντική ανάπτυξη. Με γρήγορη σύνδεση στο Διαδίκτυο, η τηλεεργασία, η τηλεκπαίδευση και η τηλεϊατρική μπορούν ακόμα και να φέρουν κόσμο πίσω στα χωριά μας. Πολλά περισσότερα μπορούμε να κάνουμε για την πρωτογενή παραγωγή και τον τουρισμό. Προσωπικά, για παράδειγμα, από μικρός έχω όνειρο να δω την Αρχαία Ηραία να ανασκάφεται και να αναδεικνύεται.
- Πόσο δύσκολο είναι για ένα παιδί της Γορτυνίας να επιτύχει υψηλούς στόχους σήμερα;
Ίσως δυσκολότερο από ένα παιδί της πόλης, αλλά πολύ πιο εύκολο από παλιά. Τη δεκαετία του 1970 που πήγαινα στο Δημοτικό, ενίοτε κάναμε πεζοπορίες χιλιομέτρων για να φέρουμε νερό στο σπίτι ή για να πάμε στο Χρυσοχώρι, όταν το δικό μας σχολείο ήταν κλειστό. Τη δεκαετία του 1980, για το Γυμνάσιο και το Λύκειο, ξυπνούσαμε πριν τις 6 το πρωί για να προλάβουμε το «αρχαίο» υπεραστικό λεωφορείο για τον Πύργο, που μετά από 1-1,5 ώρα μας άφηνε στο Βασιλάκι της Αρχαίας Ολυμπίας. Ξεχωριστές εμπειρίες, σίγουρα, που όμως ευτυχώς δεν χρειάζονται πλέον.
*Συνέχεια στην έντυπη έκδοση της εφημερίδος “Γορτυνία”
