Ζητείται ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗΣ ! – Γράφει ο Αντώνης Δρεμέτσικας

ZHTEITAI: Κ Ο Λ Ο Κ Ο Τ Ρ Ω Ν Η Σ, του Αντώνη Δρεμέτσικα*
Γεννιέται, ή φτιάχνεται, ένας Κολοκοτρώνης;
Αν γεννιέται, θα περιμένουμε μερικά εκατομμύρια χρόνια και βλέπουμε!
Αν φτιάχνεται, υπάρχουν ελπίδες, αρκεί να βρεθούν τα «υλικά» της πάστας του και ο τρόπος!
Η τεχνολογία με τον κλονισμό, ετοιμάζει την γενετική μηχανή, που θα φτιάχνει αφεντικά και δούλους. Μόνο μην την ανακαλύψουν πρώτοι Αλβανοί και Τούρκοι και Σκοπιανοί! Θα φτιάξουν πρώτοι Κολοκοτρώνηδες κι αλλοίμονο μας.
Θα πληρώσουμε ξανά «Κολοκοτρωναίϊκες αμαρτίες»!
Γι΄ αυτό πρέπει να βιαστούμε. Να βρούμε τα υλικά και να προχωρήσουμε. Αυτά είναι γνωστά από την ιστορία και το βιογραφικό του Γέρου: Φιλόπατρης, Χριστιανός, ανιδιοτελής, έξυπνος, γενναίος, τολμηρός και ευφυής. Τα γράμματα «κληδέρες», όπως τα λέγανε, δεν ήσαν απαραίτητα.
Εξ΄ άλλου, γράμματα δεν υπάρχουν στον γενετικό κώδικα DNA. Αυτά μοιάζουν σαν «φορείς – δοχεία», που μεταφέρουν εξυπνάδες από άνθρωπο σε άνθρωπο, όταν είναι βλάκες! Σήμερα τα «τυποποίησε» η τεχνολογία σε εργαλεία, για όσους έχουν γνώση, έστω κι αν δεν πάτησαν πόδι σε σχολείο.
Όποιος δεν έχει Γνώση (νιονιό), του είναι άχρηστα τα γράμματα. Δεν θα τον κάνουν άνθρωπο και νοικοκύρη ποτέ, όσα γράμματα κι αν μάθει. Θα κάνουν κακό στον ίδιο και σε άλλους. Σε τέτοιους οφείλονται συμφορές και κίνδυνοι που μας περιζώνουν.
Η αγραμματοσύνη δεν εμπόδισε τον Κολοκοτρώνη, Νικηταρά, Μακρυγιάννη και τόσους άλλους ήρωες και συναγωνιστές, να ωφελήσουν τόσο πολύ την πατρίδα, χωρίς να την βλάψουν.
Έσπειραν σπόρους πολύτιμους κι όπως συμβαίνει σε κάθε φύτρο που δεν έχει κληρονόμους και διαχειριστές να ενδιαφέρονται, να τον βοτανίζουν και να τον προστατεύουν, φύτρωσαν αγκάθια και τριβόλια, που σκέπασαν κι έπνιξαν τα ευώδη άνθη της σποράς τους!
Φύτρωσαν και τράνωσαν: η αδικία, η ανικανότητα, η αδιαφορία, η ασυδοσία, η διαφθορά, η ακολασία, η κλοπή (ληστών και καταχραστών), η εξάρτηση, η αδίστακτη και ανανταπόδοτη φορολογία, του ανύπαρκτου Κράτους.
Όσοι καλή, ή κακή τους μοίρα, κατοικούν ακόμη στην Γορτυνία, αισθάνονται ανήμποροι να αντιδράσουν στην φτώχεια και στην δυστυχία που τους περιζώνει. Φτώχεια οικονομική, φτώχεια παιδείας, φτώχεια υγείας, φτώχεια ασφάλειας!
Όσοι καλή, ή κακή τους μοίρα, συσσωρεύτηκαν στις πόλεις, αισθάνονται να χάνονται οι κόποι τους, να χάνονται τα παιδιά τους που τα απειλεί η ανεργία και η ξενιτιά στον τόπο τους, η υποβάθμιση της ταυτότητας και της προσωπικότητάς τους.
Το Κράτος των Ελλήνων, συμπτύχθηκε σε «Κράτος Αθηνών» με πρωτεύουσα το μέγαρο Μαξίμου! Ηθικά και οικονομικά εξαρτημένο, δεμένο χειροπόδαρα, από τα πανίσχυρα μοντέρνα κράτη: Βρυξελλών, Μάαστριχτ, Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, Οργανισμού Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης, (ΟΟΣΑ) και κάθε άλλου ά ν ε υ γ η ς και ύ δ α τ ο ς κράτους!
Έπρεπε κι έγινε, να χρεοκοπήσει πρώτα ηθικά, έπειτα οικονομικά, το κράτος εκείνο που έφτιαξαν όσοι εναπόθεσαν τα νιάτα τους στην πρώτη γραμμή των συνόρων του!
Η χώρα έγινε ξέφραγο αμπέλι, κι όποιος τολμάει ας βάλει φράχτη!
Έπρεπε κι έγινε, να χρεοκοπήσει η ικανότητα των Ελλήνων Επιχειρηματιών «στο επιχειρείν»! Ότι τάχα οι Έλληνες επιχειρηματίες είναι ανίκανοι και ακατάλληλοι!
Έπρεπε κι έγινε, να χρεοκοπήσει η εργατικότητα και η παραγωγικότητα των Ελλήνων εργατών! Ότι τάχα είναι οκνηροί και τεμπέληδες!!
Έπρεπε κι έγινε, να χρεοκοπήσουν οι Ελληνικές επιχειρήσεις, για να εξαγοραστούν από τις ξένες ανταγωνίστριές τους, σε εξευτελιστικές τιμές.
Έπρεπε κι έγινε, να χρεοκοπήσει η Δημόσια Διοίκηση, για να εισβάλουν και να αναλάβουν ξένες επιχειρήσεις την παροχή υπηρεσιών ασφάλειας, άμυνας, παδείας, υγείας.
Η επίτευξη των ανωτέρω πραγματοποιήθηκε, με σύμπραξη της συνδικαλιστικής βίας που αφού ρήμαξε ότι λειτουργούσε, το μετέτρεψε σε προβληματικό, ανατρέποντας κόπους τριών γενεών Ελλήνων εργατών, επιχειρηματιών, Δημόσιας διοίκησης.
Η οικονομία, δύναμη ανεξαρτησίας και παράγοντας ευημερίας, οδηγείται «ως πρόβατο επί σφαγείν» από εκείνους που ανέλαβαν την ευθύνη της «εξυγίανσης»!
Της «εξυγίανσης» ηγούνται οι ίδιοι, που ηγούνται των καταλήψεων και των προπηλακισμών ΜΟΝΟ Ελλήνων επιχειρηματιών!
Σήμερα (1992) σπίτια, χωράφια, επιχειρήσεις, αγοράζονται σε τιμές ευκαιρίας από ξένους, αφού οι Έλληνες αδυνατούν να πληρώνουν τους φόρους, στο ανύπαρκτο Κράτος τους!
Οι πόλεμοι μεταφέρθηκαν από τα σύνορα των Κρατών στις επιχειρήσεις και οι «φρουροί» μας μηρυκάζουν τους μισθούς τους, από δάνεια καραμέλες, που δωρίζουν οι επίβουλοι συνεταίροι μας.
Κάθε Ελληνικό προϊόν που βγαίνει εκτός αγοράς, ισοδυναμεί με απώλεια συνοριακής μάχης και πανωλεθρίας ολόκληρης ταξιαρχίας, με θύματα ανέργους, αντί φαντάρους! Η χώρα υποδουλώνεται και η νέα μορφή δουλείας είναι κατά πολύ χειρότερη εκείνης της προ του 1821.
Από αυτήν την δουλεία μόνο ένας Κολοκοτρώνης μπορεί να μας ξανασώσει!
Αντίπαλους δεν θάχει Τούρκους και Αγαρηνούς, αλλά εγχώριους δημαγωγούς, ψεύτες και κλέφτες, άτολμους και ανίκανους, χαραμοφάηδες που δεν δούλεψαν ποτέ στην ζωή τους, ρουσφετολόγους, φοροφυγάδες, άσχετους και άβουλους γι’ αυτό που πληρώνονται να κάνουν και δεν το κάνουν, όπως διορισμένα στελέχη στην Ολυμπιακή που εισπράττουν ετησίως, μισθούς130 εκατομμυρίων!
Όπλο δεν θάχει το σπαθί και το καριοφίλι, αλλά την τεχνολογία, τα ερτζιανά και το κομπιούτερ.
Ορμητήριο θάχει ξανά την Γορτυνία!
Εκεί οι συνθήκες είναι ώριμες και ολοφάνερες.
Αυτή έχει εγκαταλειφθεί και πλήττεται περισσότερο!
Αυτής τα χωριά ερήμωσε πρώτα Βενιζέλο και θα κηδευτούν τώρα με το σχέδιο Καποδίστριας. Αυτή σηκώνει το βάρος της ιστορικής ευθύνης για επανάσταση!
Ωστόσο, το κράτος των Αθηνών, ας φροντίζει να πηγαίνει η Γορτυνία από το κακό στο χειρότερο για να μην εκλείψουν οι συνθήκες και οι ελπίδες επανάστασης των κατοίκων της.
Ωστόσο οι Γορτύνιοι ετοιμάζονται!
Οι συνθήκες είναι άριστες από κάθε άποψη.
Το έργο τους θα είναι ευκολότερο εκείνου του 1821
Εκείνα που δεν υπάρχουν κι αναζητούνται, είναι τα υλικά της πάστας του Γέρου!
Εκείνα σπανίζουν σε σημερινό ηγέτη!
Αν κάποιος υπάρχει και τα έχει, ας πυροδοτήσει την σπίθα που θα κάνει την έκρηξη της επανάστασης! Η Γορτυνία είναι έτοιμη!
* To κείμενο του εκλεκτού συνεργάτη μας Αντώνη Δρεμέτσικα  δημοσιεύτηκε στο φύλλο της εφημερίδος «Γορτυνία» Μαϊου 1992.
Δημοσιεύτηκε ξανά στο τρέχον φύλλο Μαρτίου 2022.
20 χρόνια μετά παραμένει ακόμα επίκαιρο!