Η Παναγία μητέρα όλου του κόσμου

Η ΠΑΝΑΓΙΑ ΜΗΤΕΡΑ ΟΛΟΥ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ

Υπεραγία Θεοτόκε σώσον ημάς…….

Εάν η Μάνα είναι το ιερότερο πλάσμα της γης, τότε μπορείτε να φανταστείτε το ασύλληπτο μέγεθος της δύναμης της Παναγίας μας.

Μάνα, είναι η μοναδική λέξη που κρύβει το μεγαλύτερο, το ιερότερο και το περισσότερο περιεχόμενο. Η καταλυτική της δύναμη κρύβει χωρίς όρια και όρους την αγάπη που είναι φωλιασμένη στη τρυφερή καρδιά Της, την καρδιά που χωράει όλη την ανθρωπότητα.

Η Παναγία είναι το πρόσωπο εκείνο που έδωσε στον Χριστό την ανθρώπινη φύση. Μέσα στα άχραντα σπλάγχνα Της ο Κύριος συνελήφθη, τράφηκε με το γάλα Της, δέχθηκε το χάδι και το φίλημά Της και όλη την μητρική Της στοργή και φροντίδα κατά την παιδική Του ηλικία. Με άλλα λόγια η Παναγία με το να γεννήσει τον Κύριο δεν του δάνεισε απλώς την σάρκα Της, αλλά οικοδόμησε με την σάρκα Της και συγκρότησε την ανθρώπινη ύπαρξή Του. Η Παναγία πρόσφερε ακόμη στον Χριστό και τις ψυχικές ιδιότητες που κάθε μάνα δίνει στο παιδί της και η οποία μένει αθάνατη στην ψυχή του παιδιού της μέσα από τα λόγια της, τις συμβουλές της, το παράδειγμά της, την χωρίς όρια αγάπη της.

Μεγάλη η παρρησία Της προς τον Υιόν Της και Θεό. Μεγάλη είναι η αγάπη και η εύνοια του Κυρίου προς την Πανάχραντη Μητέρα Του και του οιουδήποτε παιδιού προς την μητέρα του.

«Αγίασμα» του κόσμου, «βάτος φλεγομένη» και «Δεομένη» η Παναγία διαρκώς ζητεί και μεσιτεύει προς τον Υιόν Της για όλους τους χριστιανούς, τα κατά χάριν παιδιά Της. Εκείνη είναι το καταφύγιο, η σκέπη, η παραμυθία, η ελπίδα που δεν απογοητεύει ποτέ κανέναν. Οδηγός και στήριγμα για τις σημερινές μάνες που μόνο αυτές έχουν την δύναμη να εξανθρωπίσουν τον κόσμο, γιατί πλασμένες όπως είναι για τον πόνο και την αγάπη, μπορούν να δώσουν λύση στα εναγώνια προβλήματα που βασανίζουν τον άνθρωπο.

«Την πάσαν ελπίδα μου εις σε ανατίθημι, Μήτηρ του Θεού, φύλαξόν με υπό την σκέπην Σου».

Μέσα από Αυτήν διοχετεύονται σαν από πηγή όλες οι δωρεές. «Καμία δωρεά», λέγει ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, «δεν έγινε δεκτή στην Εκκλησία, χωρίς την συνδρομή της Μητέρας του Θεού…».

Μέσα στην Εκκλησία, που είναι η πνευματική μας οικογένεια, η Παναγία είναι η μητέρα μας, όπως ο πατέρας μας είναι ο επουράνιος Πατέρας, φίλος και αδελφός μας ο Χριστός, αδέλφια μας οι Άγιοι. Και ως μητέρα μας, μας δείχνει όλη την μητρική Της στοργή. Ποιος χριστιανός δεν δέχθηκε ποτέ την θεομητορική Της αγάπη; Ποιος Την επικαλέσθηκε με πόθο και δεν γεύθηκε το πνευματικό Της χάδι και την χάρη Της;

Αυτή ακριβώς η αγάπη και η στοργή Της είναι που μας προσελκύουν σαν μαγνήτης στις εορτές Της και ιδιαίτερα στην κορωνίδα όλων, την θεία Της κοίμηση. Και γεμίζουμε τις εκκλησίες και τα εξωκκλήσια που είναι αφιερωμένα στο Όνομά Της, για να επικαλεσθούμε την ακένωτη χάρη και την πανίσχυρη μεσιτεία Της στα προβλήματα και τα αδιέξοδα του ανθρώπινου και πολύπαθου αυτού βίου.

Σε κάθε μας πόνο, σε κάθε μας δυσκολία, σε κάθε μας πίκρα, απογοήτευση, κίνδυνο και θλίψη, ας ζητούμε την βοήθεια και την παρουσία Της στην ζωή μας, ψάλλοντας με αισθήματα υιικά: «…Σώζεις αεί, Θεοτόκε την κληρονομίαν Σου…» και να είμαστε βέβαιοι πως θα εισακουσθούμε!

Στ’ αλήθεια, εμείς οι άνθρωποι δεν έχουμε τίποτε άλλο περισσότερο ανάγκη, παρά να νοιώσουμε πως υπάρχει ελπίδα για αυτόν τον κόσμο. Κι’ όσο έχουμε τις πρεσβείες των Αγίων της Εκκλησίας μας και εξαιρέτως της Υπερευλογημένης Δεσποίνης Υμών Θεοτόκου και Αειπαρθένου Μαρίας, τότε μπορούμε να πιστεύουμε πως ναι, υπάρχει ελπίδα σ’ αυτόν τον κόσμο.

Εκείνο που πρέπει να συνειδητοποιήσουμε είναι, ότι ο άνθρωπος της λογικής και της τεχνολογικής εποχής δεν είναι πανίσχυρος, αλλά γίνεται πανίσχυρος όταν τον προστατεύει η Μάνα με τις χίλιες αγκαλιές, η ζωή και η ελπίδα του κόσμου, σύμβολο ειρήνης, άμετρης ανθρώπινης τρυφερότητας, υπέρτατης αγάπης, πόνου, απόλυτης στοργής, αυτοθυσίας είναι η Παναγία μας.

Πίστη στην γλυκειά Μορφή της Παναγίας Μητέρας όλων των ανθρώπων, είναι η γέφυρα η μετάγουσα τους εκ της γης προς τον ουρανό, είναι ο συμπαραστάτης και βοηθός μας χωρίς όρους και όρια.

Όλοι οι χριστιανοί πιστεύουν ακράδαντα στην Παναγία, γι’αυτό άλλωστε της έχουν δώσει και αμέτρητα προσωνύμια, όπως: Δέσποινα, Ελεούσα, Ελευθερώτρια, Γιάτρισσα, Ευλογημένη, Μεγαλόχαρη, Κεχαριτωμένη, Λαμπρότατη, Πλατυτέρα, Παρηγορίτισσα, Οδηγήτρια, Σωτήρα, Στρατηλάτισσα, Σκέπη, Φανερωμένη, Υπερένδοξη, Τιμιωτέρα, Γοργοεπηκοός κλπ. αναλόγως του τόπου και του χρόνου της εορτής Της.

Μέσα σε αυτά τα πλαίσια της μεγαλοσύνης Της, της προσφοράς Της για την προστασία μας και κυρίως της εμπνεύσεώς μας, η Παναγία έχει παίξει καθοριστικό ρόλο και στην λογοτεχνία. Μεγάλοι ποιητές, λογοτέχνες, υμνογράφοι, ιερωμένοι, ιεροκήρυκες, συγγραφείς έχουν γράψει ανεπανάληπτα ποιήματα, λογοτεχνήματα, διηγήματα, αλλά και διάφορα εκκλησιαστικά κείμενα για την μορφή Της, τόσο στην παλαιά όσο και στην νεώτερη λογοτεχνία.

Οι Ευαγγελιστές μας Ιωάννης, Μάρκος, Ματθαίος και Λουκάς, έχουν γράψει υπέροχους ύμνους, ψαλμούς, Χερουβείμ, Σεραφείμ, αίνους, τροπάρια, εγκώμια και λοιπά εκκλησιαστικά κείμενα και αναγνώσματα. Από τα εγκώμια ποιος δεν συγκινείται ακούγοντας και ψάλλοντας το «Ω γλυκύ μου έαρ, γλυκύτατόν μου τέκνον, που έδυ σου το κάλλος»;

Ο Γάλλος ιερωμένος Λοκαρνταίρ, εκ των καλυτέρων ιεροκηρύκων του ιθ αιώνα, έχει γράψει ότι: «Η πίστη δεν είναι μονάχα μια αρετή, είναι η ιερή στοά από την οποία περνούν όλες οι αρετές», ο δε Τολστόϊ, Ρώσος ποιητής, μυθιστοριογράφος και θεατρικός συγγραφέας λέει ότι: «Η πίστη είναι δύναμη της ζωής», άρα η πίστη μας στην Παναγία είναι το παν στην ζωή μας. Ο Γκαίτε ανέφερε ότι: «Όταν σε ένα λαό καταπέσει η μητρότητα, σε τίποτε δεν ωφελεί όλη η άλλη παιδεία». Επίσης έλεγε ότι: «Μόνο οι λαοί με ικανές μάνες ευδοκιμούν». Ο Βίκτωρ Ουγκώ έγραφε: «η Μητέρα είναι η καρδιά της ανθρωπότητας». Ενώ ο Ονορέ ντε Μπαλζάκ σημείωνε: «Ποτέ στη ζωή σας δεν θα συναντήσετε περισσότερη στοργή, πιο βαθιά, πιο αφιλοκερδή, πιο πραγματική από εκείνη της μητέρας σας».

Στην Παναγία μας, λοιπόν, ας δώσουμε και εμείς την χαρά της εν Χριστώ ζωής και μετανοίας μας. Ας γίνει η ζωή μας ταπεινός υμνητής των μεγαλείων Της με τη Χάρη του Υιού Της, διότι εμείς οι άνθρωποι είναι αδύνατον να ολοκληρώσουμε με τις δικές μας δυνάμεις την υμνωδία, την ευχαριστία και την δοξολογία που αξίζει στην «Πλατυτέρα των Ουρανών».

Και ας Την παρακαλούμε να μην πάψει να πρεσβεύει για την πατρίδα μας και για όλους τους λαούς της γης, έτσι ώστε να γνωρίσουν τον μόνο Αληθινό Θεό, τον Οποίον Εκείνη, με την υπερβάλλουσα καθαρότητά Της, αξιώθηκε να περιβάλει μέσα στα παρθενικά Της σπλάγχνα.

Η «γιορτή της μητέρας» πρωτοεμφανίστηκε στην Αρχαία Ελλάδα σαν «γιορτή της άνοιξης», όπου λατρευόταν η Γαία, η μητέρα Γή, μητέρα όλων των θεών και των ανθρώπων. Αργότερα την θέση της πήρε η κόρη της Ρέα, η σύζυγος του Κρόνου, μητέρα του Δία και θεά της γονιμότητας.

Μία νεώτερη εκδοχή ήταν η αποκαλούμενη «Mothering Sunday», που μας μεταφέρει στην Αγγλία του 1600. Αυτή η μέρα γιορταζόταν την 4η Κυριακή της Σαρακοστής, προς τιμήν όλων των μητέρων της Αγγλίας. Κατά την διάρκειά της, οι υπηρέτες που έμεναν στα σπίτια των αφεντικών τους, έπαιρναν άδεια για να πάνε στα σπίτια τους και να περάσουν την ημέρα αυτή με τις μητέρες τους.

Καθώς όμως ο Χριστιανισμός εξαπλώθηκε στην Ευρώπη, η γιορτή μεταβλήθηκε προς τιμή της «Μητέρας Εκκλησίας» και με την πάροδο του χρόνου οι δύο αυτές έννοιες συγχωνεύτηκαν. ‘Ετσι ο κόσμος τιμούσε ταυτόχρονα και την μητέρα και την εκκλησία. Παραδοσιακά δώρα τα λουλούδια, τα φυτά και οι σοκολάτες προσφέρονταν στην «Γιορτή της Μητέρας».

Στην συνέχεια καθιερώθηκε σαν εθνική γιορτή η «Γιορτή της Μητέρας» στις ΗΠΑ να τελείται την δεύτερη Κυριακή του Μάη, από την έμπνευση μιας γυναίκας από την Φιλαδέλφεια, της Anna Jarvis, η οποία θέλοντας να τιμήσει την μνήμη της μητέρας της, ξεκίνησε το 1907 μια εκστρατεία για να καθιερωθεί μία επίσημη γιορτή της μητέρας. Αυτή η προσπάθεια είχε μεγάλη απήχηση και η «Γιορτή της Μητέρας» έγινε επίσημα εθνική γιορτή των ΗΠΑ με προεδρικό διάταγμα το 1914, που όριζε τη δεύτερη Κυριακή του Μάη σαν «Ημέρα της Μητέρας». Σε πολλές χώρες του κόσμου, μεταξύ αυτών και η Ελλάδα, γιορτάζει την δεύτερη Κυριακή του Μάη την «Ημέρα της Μητέρας».