Ετελέσθη στην Κοντοβάζαινα, στην ενορία του Αγιου Δημητρίου, το ετήσιο μνημόσυνο του αγαπητού σε όλους τους Κοντοβαζαινίτες και όχι μόνο, κεκοιμημένου ιερέως π. Χρίστου Γούτσου.
Την Θεία Λειτουργία ετέλεσαν οι ιερείς της Γορτυνίας π. Διαμαντής Πατερημός, π. Παναγιώτης Μπάχος, π. Κων/νος Μπουστρής καθώς και ο υιος του π. Χρίστου π. Γεώργιος εκ της Ι.Μ. Πατρών. Σύσσωμο το χωριό παρέστη στο μνημόσυνο.
Ο π. Χριστος ηταν πνευματικο τεκνο του αειμνηστου γεροντα Θεοκτιστου Αλεξοπουλου, ηγουμενου της Μονης Προδρομου στη Δημητσανα/Γορτυνιας. Με τις ευλογιες τριων Δεσποτων, α) του κυρου Θεοφιλου – ο οποιος ο ιδιος τον εφερε στην Κοντοβαζαινα το φθινοπωρο του 1984 και μολις κατεβηκαν απο το αυτοκινητο του ειπε κατα λεξη “ιδου ο Αι Δημητρης, εδω θα διακονησεις σε ολη σου τη ζωη” – β) του κυρου Ιερεμιου και γ) του τωρινου π. Νικηφορου πραγματι διηκονησε ολη του την ιερατικη ζωη στο χωριο!
Ακολουθει το εγνωμιο του π. Χριστου, το οποιο περιγραφει επακριβως τον χαρακτηρα του, οπως το συνεταξε ο κ. Αναστ. Κωστοπουλος και δημοσιευθη περσυ στο δικου του blogspot.
“Ιερεας με ηθος, ακεραιότητά, πραγματικη πίστη στον Θεό, δυναμικό χαρακτήρα, ένθεο ιερατικό ζήλο, έντονη προσωπικότητά, τολμηρή αποφασιστικότητά, χάρισμα της πατρότητας και καθοδηγήσεως και στα κατά σάρκα παιδιά του και προς τους άλλους. Ήταν πράος και ταπεινός στην καρδία όπως τα μικρά παιδιά.
Ήταν ένας σεμνός και ταπεινός εργάτης του Ευαγγελίου, που διακρινόταν για την απλότητα, την εργατικότητα και την αγάπη του προς την Εκκλησία και την εκπαίδευση την οποία υπηρέτησε με ευσυνειδησία.
Ήταν ειλικρινής, ασυμβίβαστος και φιλαλήθης. Ήταν παράδειγμα υπομονής, ισχυρής θελήσεως, εγκράτειας, ανεξικακίας, αρχοντιάς και αξιοπρέπειας.
Πρόσφερε τις υπηρεσίες του στο ποίμνιο που του εμπιστεύθηκε ο Θεός, χωρίς να λιποτακτήσει ούτε στιγμή από τα βαριά καθήκοντα της Ιεροσύνης για κάποια καλύτερη θέση στην πολη.
Κύρια εφόδια της Ιερατικής του διακονίας δεν ήταν τόσο η μόρφωση και τα πτυχία, τα οποία διέθετε, ως πτυχιούχος παιδαγωγικής Ακαδημίας, Πάντειου, Θεολογίας και μετεκπαιδεύσεις, όσο η συνεχής διάθεσή του για προσφορά, η ιώβειος υπομονή και η πλούσια καρδιά του, διότι η τσέπη του με την πολυμελή οικογένειά του ποτέ δεν γέμισε!
Μια καρδιά γεμάτη με τη Χάρη του Θεού, που «τα ασθενή θεραπεύει και τα ελλείποντα αναπληροί», γεμάτη από ιερό ζήλο, νεανική ικμάδα και αγωνιστικό φρόνημα από την πρώτη μέρα έως και το τελευταίο έτος τῆς διακονίας του στο Θυσιαστήριο και την εκπαίδευση.
Στην πολύχρονη διακονία του και στη μεγάλη δοκιμασία της υγείας του δεν ήταν μόνος. Η άξια πρεσβυτέρα σύζυγος τῆς ζωης του, ήταν συνοδίτης και συνέκδημος δίπλα του, ήταν το στήριγμα και η παρηγοριά του. Το ίδιο και τα 4 παιδία του τα ευλογημένα, η «κατ΄οίκον Εκκλησία» του συμπαραστάθηκαν με θυσιαστικό πνεύμα, ως γνήσιοι επίγονοι λαμπρού πατέρα.
Ο π. Χρήστος θα συνεχίσει να πρεσβεύει για την ευλογημένη «κατ΄οίκον Εκκλησία» του, για την ενορία του, για τα παιδιά στα σχολεία που δίδαξε, και για εμάς, ως λειτουργός και συλλειτουργός του Μεγάλου αρχιερέως Δεσπότη Χριστού. Διότι αυτός είναι ο προορισμός του καλού ιερέα και ο μακαριστός π. Χρήστος ήταν πρότυπο ιερέως”.
Να εχουμε την ευχη του π. Χριστου και να δωσει ο Κυριος ιερεις σαν και αυτον να διακονησουν την Γορτυνια μας (η ελλειψη ιερεων στην επαρχια μας ειναι μεγαλη) να χτυπουν την καμπανα του χωριου τους για εσπερινο, να τρεχουν στα ξωκλησια και στις πανηγυρεις.
Αιωνια η μνημη σου π. Χριστο!
Χαράλαμπος Κάββουρας
