Όσοι διαμένουν στα χωριά μας (Γορτυνία), ειδικά στα απομονωμένα και μη τουριστικά, αλλά και όσοι επισκέπτονται αυτά, είναι σίγουρο ότι ακούνε τα φοβερά ουρλιαχτά των τσακαλιών μόλις σουρουπώνει, μερικές φορές ακόμα και την ημέρα. Τον Νοέμβριο του 2024 κατά το ελαιομάζωμα πολύ συχνά τ’ ακούγαμε μέρα μεσημέρι. Είναι τέτοιες οι κραυγές που σου προκαλούν ανατριχίλα. Μπορεί και να τα συναντήσει κανείς στους δρόμους μεταξύ των χωριών που δεν υπάρχει κίνηση. Αποτελούν σοβαρή απειλή για τους κτηνοτρόφους της περιοχής γιατί προκαλούν ζημιές στα κοπάδια τους. Θα λέγαμε ότι η Γορτυνία, όπως όλη η ύπαιθρος, έχει κατακτηθεί από τα τσακάλια και τ’ αγριογούρουνα. Λιγόστεψαν άλλα άγρια ζώα ή εξαφανίστηκαν, όχι μόνο εξ αιτίας των τσακαλιών, αλλά κι από άλλους πολλούς παράγοντες. Τα δε πουλιά είναι πολύ-πολύ λιγότερα. Αλλάξανε τα πράγματα στον τόπο μας.
Όλα τα είδη έχουν δικαίωμα ύπαρξης πάνω στη γη, αλλά μήπως έχουμε φτάσει σε επίπεδο ανισορροπίας στη φύση;
Στην “Αρκαδική Επετηρίδα 1903” του Τάκη Κανδηλώρου διαβάζουμε στο άρθρο με τίτλο “Αρκαδικά Ανάλεκτα-Τα θηρία των Αρκαδικών δασών ”: “Καθ’ όλους τους αρχαίους χρόνους η Ορεινή Αρκαδία ήτο κατειλημμένη υπό βαθυσκίων δασών, εν οις κυρίως έθαλλεν αγήρως η δρυς καθ’ όλας αυτής τας παραλλαγάς. Εις πολλούς δήμους και μέχρι τούδε ακόμη τηρείται ως όνομα αποψιλωμένων τοποθεσιών η λέξις “Δρυμόνας”. Τα δάση ταύτα έτρεφον πολλούς αγριοχοίρους και άρκτους προς δε και χελώνας μεγίστας, εξ ών παρεσκευάζοντο λύραι συγκρινόμεναι μόνον προς τας ινδικας κατά το μεγεθος. Είνε γνωστός ο θρύλλος του Ερυμανθίου κάπρου. Παραδόξως και μέχρι τούδε εις τας υπωρείας του Ερυμάνθου ανά τα ωραία δάση του δήμου Θελπούσης, διατηρούνται αγριόχοιροι και έλαφοι και θώες (τσακάλια) καίτοι ασπλάγχνως φονεύονται. Ο Παυσανίας είδεν εις την Αρκαδικήν Κυλλήνην κοσσύφους μελωδικωτάτους, χρώματος λευκού. Προς πίστωσιν δε βεβαιοί ότι αλλαχού υπήρχον λαγοί και αγριόχοιροι και άρκτοι και έλαφοι ολόλευκοι!”
Μαρίνα Διαμαντοπούλου
**Οι φωτογραφίες είναι από το διαδίκτυο.
